La Beauté

Het gedicht van Baudelaire, een zuiver sonnet, beschrijft de Schoonheid als een ideaal dat door de kunstenaar hartstochtelijk aanbeden wordt, als betrof het een prachtige, sensuele vrouw die echter zelf, in al haar evenwichtige perfectie, koud en afstandelijk blijft. Voor de hand ligt om te zoeken naar een toonzetting die aan de ene kant de (mathematische) perfectie van het gedicht en het onderwerp in zich draagt en aan de andere kant iets zinnenstrelends heeft. Vandaar een vorm die gebruikt maakt van een verhouding die sinds de oude Grieken als perfect en oogstrelend wordt beschouwd: de gulden snede; een harmoniek die stoelt op de evenwichtige verdeling van alle tonen van de twaalftoonsreeks, waarbij de uit de tonaliteit stammende spanningsverhoudingen echter niet uit het oog worden verloren; en een melodiek die tegelijkertijd exact dodecafonisch en meeslepend tonaal is.